مثلاً من باشم و تو باشی و یک شب ِ حسابی مهتابی ! زیر ِ نور ِ ماه روی ایوان ِ گل گلی ِ خانه مان نشسته باشیم ُ و چای بنوشیم . به صورت ِ غرق ِ مهربانیت خیره بشوم و هِی دلم ضعف برود برای ته ریش ِ مردانه ات , سرم را رو به آسمان کنم و از ته ِ ته ِ دلم خدا را ببوسم برای داشتنت :)
سفره ی کوچک ِ سحری را پهن کنم ، چشمان ِ خسته و خوابالودت دلم را بکشد که صبح تا شب با زبان ِ روزه کار میکنی و آخ هم حتی نمیگویی ! مثل ِ همیشه حواست هست که از غذایم که میدانم خیلی خوب نشده تعریف کنی ؛ آخرین لقمه را که قورت دادی لبخند بپاشی به رویم و بعد از چند دقیقه صدای ِ آرام بخشت کل ِ خانه را بردارد وقتی میگویی " الهم انی اسئلک من بهائک باَبهاه ُ " من هم اشک میریزم آنجا . نمازم را به قامت ِ مردانه ات اقتدا کنم و صدای الله اکبرت تنم را به رعشه بندازد . بعد از نماز وقتی دستانت تسبیح ِ ذکرهایت شده بیایم نزدیکت با همان چادرسفیدم که گل های ریز ِ آبی و قرمز دارد ؛ سرم را روی پایت بگذارم و بند بند ِ انگشتانت را بوسه باران کنم !
حوایت میشوم ؛ ثانیه به ثانیه حوایت میشوم اگر مرد باشی کنار ِ دلم !
F Ahmadi
