خواستم اینبار برایت از وضعیت بد زندگی بنویسم :
مثلا بی پول شویم ، مجبور شویم از خانه ی عشقمان مهاجرت کنیم به گوشه ای کوچک ، مثلا دیگر نتوانیم ماشین داشته باشیم و مثلا که به صفر مطلق برسیم ، قول داده ایم باهم باشیم ، در هر شرایطی .. و حالا دقیقا ما هیــچ چیزی نداریم
عصر باشد ، عصبی نشسته باشی و سعی کنی حالت خوب باشد .میدانم مرد هستی و غصه ی ما دیوانه ات میکند ، مدام دستانت بین موهایت فرو برود و عصبی و عصبی باشی .
شاید پسر کوچکی داشته باشیم که البته اگر هم نداشتیم من عاشقانه تر برایت میگفتم که زندگی با تو شیرین است.
پسرمان را صدا بزنم ، در گوشش بگویم برو و دست بابا را بگیر و از سر و کولش بالا برو ، بعد خودم هم قاطی شوم و دو نفره ، من و پسرم ، بخندانیمت ، به قهقهه بیفتی و محکم هر دویمان را ببوسی
لباس هایمان را بپوشیم و برویم بیرون ، پسرک توی پارک مشغول بازی شود و همان جا که نشسته ایم و نگاهش میکنیم برایت بگویم : حتی اگر هزار بار بدتر از اینها شویم تو مرد من هستی ، افتخار من هستی . برایت بگویم باهم همه چیز را از اول میسازیم و یادت بیاورم هنوز جوانیم و امید داریم و عشق ...
بخندی ، بخندی و دلم تاب بخورد ، بخندی و بلرزم از لذت ، بخندی و دلم قرص شود که هستی با خنده های محکمت ...
پسر کوچولویمان از دور دستش را تکان میدهد ، تو جوابش را میدهی ، مگر زندگی بیش از اینهاست ؟
