مرا بشناس لطفن ؛ زیاد تلاش مرا بشناسی ...باور کن پیچیده نیستم ، فقط همیشه احساسم به عقلم غالب است و تو اگر این را درک کنی بااااور کن همه ی من را پیش بینی خواهی کرد
وقتی داد میزنم و میگم برو ؛ دوستت ندارم ! تو نرو ! بمون چرا که فقط دختر بچه ای لجباز جلوی روت ایستاده که با چشم های پر اشک داره سعی میکنه بگه براش مهم نیستی ولی تو نرو ! بغلش کن ! توجهتو بده بهش !
وقتایی که بی توجه میشی و دلخور ؛ پشت در ِ اتاق نشسته و داره از ته ِ دلش زار میزنه ؛ گاهی عصبی میگه به درکــــ و گای یهو شروع میکنه به هق هق کردن ! یواشکی نگات میکنه که داری توی گوشی ِ دستت ُ نگاه میکنی و لجباز میشه و میگه اصـــلن برام مهم نیست ولی ؛ ولی ؛ ولی تو بدون که مهم ترین آدم زندگیش تویی !
لجبازه ؛ شاید نامهربونی کنه ؛ ولی عاشق بستن دکمه های پیراهنته ! بی قراره بوییدنته و صبح تا شب ادکلنت روی لباسشه ؛ تند تند میبوسدت و هی سعی میکنه طبیعی باشه ولی ؛ دلش ضعف میره برای وقت هایی که خوابت میبره و نفس هات آهسته میشه ! چشم های قشنگت ُ میبندی و تا صبح بالای سرت وان یکاد میخونه از دلشوره ای اینکه نکنه چشماش ؛ چشمت بزنه !
هیـــــچ وفت ؛ نرو ! اون لجبازه ولی بـــاور کن هیچ کس انقدر تورو دوست نخواهد داشت !
من بیــــشتر از همه ی آدمهایی که دوستت دارن ؛ دوستت دارم !
