از همین روزها

در زندگی هر آدمی روزهایی هست که خودش هم نمیداند چه میخواهد فقط آرزویش رسیدن فردی ست که بتواند از پشت چشم هایش ؛ ورای لبخند روی لبانش ؛ حال عجیب دلش را بفهمد .. آغوشش را باز کند و بگوید  « نترس ؛ من هستم »

در زندگی هر آدمی روزهایی هست که سکوت میشود عادت هرروزه ؛ روزهایی که در برابر همه ی اتفاقات سکوت میکند و فقط میخواهد آن یک نفر شفا دهنده ی حالش از راه برسد .

روزهای به شدت سختی که هنوز نامی برای آن پیدا نشده فقط از صبح که چشم ها باز میشود بی قراری و آشوبی همراه آدم ست تا زمانی که چشم ها بسته میشود و بالشت خیس شده ای میماند و بی خوابی ...

مهربانی تو ؛ به قد ِآسمانم

تو مهربانی ؛ مهربان تر از همه ی آدم های دنیا وقتی ناراحتم و نگران میشوی 

تو مهربانی ؛ وقتی میگویم هوس ِکوبیده کردم و شب مهمانم میکنی 

تو مهربانی ؛  وقتی آغوشت را برایم باز میکنی 

 تو مهربانی؛ وقتی پشت سر هم و تند تند غر میزنم و لبخند میزنی 

تو مهربانی ؛ وقتی دلم میگیرد و بلافاصله رو به رویم ظاهر میشوی 

تو مهربانی ؛ تو همیشه مهربانی مـرد ِ مهربان زندگیَم

تو صبوری ؛ تو محکم و قدرتمندی ؛ تو پاک و آرامبخشی 

من اما ....

تلخی هایم حتماً مهربانیَت را آزار میدهد ؛ به صبوری ات فشار میآورد .

آقای صبور ِزندگیَم ؟

خانوم ِتلخ ِ همراهت را میبخشی ؟